Nie bój sie swych marzeń

Malutka · Wysłany: Sob 23:03, 04 Mar 2006 Temat postu:

Pod warunkiem ze samą obecnoscia nie wystrasza mnei na zawal serca- > to faktycznie moga Wink

dreamy · Wysłany: Sob 23:05, 04 Mar 2006 Temat postu:

heh no racja racja Razz

też wole czuć ich obecność niż widzieć Razz

bo to mogłoby sie źle skończyć Razz

Malutka · Wysłany: Nie 17:54, 05 Mar 2006 Temat postu:

Dla ducha czy ciebie? Wink

hehe joke

malaria-deicide

Ja wierzę w duchy i zjawy i demony i energie i w duchy żywiołów i drzew i kamieni i innych takich. W końcu poganką jestem. Z duchami za bardzo bliższych spotkań nie miałam... tylko raz, takie dziwne... z duchem psa. Siedziałam sobie pod sosną, w nocy, niedaleko grobu Zuzki (pies mojej babci, zodiakalny Wodnik), to był pies, który mnie wychował. Byłam koszmarnie wymęczona i wymaltretowana, nie miałam już siły na nic, miałam jakieś stany lękowe, depresje i nerwicę że na samo wspomnienie ojca czułam się fatalnie i nie mogłam utrzymać na nogach. Nie wiem nawet kiedy przysnęłam, dość że w tym śnie zobaczyłam, że Zuzka stoi na tym swoim grobie i macha ogonem. Przyszła do mnie i przytuliła się, bardzo się cieszyłam, że ją widzę. Tak jakby mnie pocieszała i zachęcała do działania.
W momencie kiedy odchodziła obudziłam się. Nie powiem, żebym była nagle jakoś tak strasznie silna, ale nabrałam nadziei i buntu. Postanowiłam, że się wreszcie postawię, że zacznę odpłacać pięknym za nadobne. I zostało mi to dotąd, taka nagła hm, nie powiem, że zmiana charakteru, ale powiedzmy zbudzenie się pewnych cech z letargu. Taki bodziec, który zbudził pierwszą cechę. Potem poszło już bez psiej pomocy, chociaż spory w tej zmianie wkład miał mój (żyjący) pies.
Takie ze mnie już chyba psie dziecko - wychowałam się z psami Smile

[/i]

dreamy

No to ciekawe spotkanie, najwazniejsze że sprawiło w Tobie zmiany na lepsze ;]
Ja nie miałam spotkan z duchami zwierząt, ale z ludzkimi sie zdarzało, ale o tym pisałam we wczesniejszych postach Smile

[/u]

malaria-deicide

No cóż, raczej duchy zwierząt nie są tak... hm... znane, jak ludzi, może dlatego że większość ludzi wciąż nie traktuje zwierząt jak istot czujących, myślących i na równi... poza tym z moim psim duchem, z Zuzką to była naprawdę więź, pies, który mnie wychował Smile

Jeden z moich ulubionych bardzo złych, mhrocznych i buntowniczych obrazków: [link widoczny dla zalogowanych]

dreamy

Moge sobie tylko wyobrazic jakie to uczucie miec takiego wspanialego zwierzaka Smile

Ja nie miałam tego szczescia..
Obrazek naprawde do mnie przemawia :]

A co do duchów, to nie powinniśmy sie ich bać, ponoć duchy nic nam nie zrobią, jeśli sie nam ukazuja to znaczy, że szukaja pomocy..
(Tak stwierdził kiedyś moj ksiadz na katechezie)\
Hym...dobrze, może i ma racje, ale są też duchy złe... wtedy jest gorzej....

malaria-deicide

Mi się wydaje, że duchy nigdy się nie ukazują bez potrzeby. Te dobre pomagają, czasem ratują życie samym swoim ukazaniem się. Złe z kolei... (z wyjątkiem tych, które nie mogą odzyskać spokoju i nawiedzają jakieś miejsca, nie są do końca złe, może to ich rozpaczliwy wrzask o pomoc) Nie wiem, czy złe duchy to normalne duchy czy po prostu skupione złe życzenia innych ludzi...

dreamy

Racja, tez uwazam ze duchy nie ukazuja sie bez potrzeby, jakas zawesze istnieje.

Złe...hym...jakby to powiedzieć to temat rzeka. Można by polemizować.
Z tymi skupionymi zyczeniami złych ludzi, też możliwe i nie wykluczone...hym..

malaria-deicide

Ja tam jestem pewna Razz

ale w końcu pogaństwo się kłania Smile

dreamy

hehe

Kazdy z cos wierzy, nie rozumiem np. ateistow - ich świat musi być bardzo pusty Neutral

malaria-deicide

E, nie jest pusty. Byłam ateistką. Po prostu zajmują ich inne rzeczy. Z ateizmu pozostało mi tyle, że nadal się nie modlę (a pierwsza komunia to jedno z najgorszych przeżyć... ugh...), że uznaję tylko własne zwierzchnictwo nad sobą, nie uznaję bytu-władcy, tylko byty zupełnie odmienne, istniejące same dla siebie, z którymi można czasem dojść do porozumienia, które przez szacunek dla człowieka idącego swoją ścieżką (a takich ludzi jest szalenie mało) mogą mu pomóc. Zamiast uznawać zwierzchnictwo jakiejś siły, wolę żyć z nią w partnerskiej przyjaźni. Zawsze religia chrześcijańska ojcowskiej połowy rodziny no i jeszcze babci, była dla mnie ciężarem, więc gdy tylko mogłam, porzuciłam ją... na rzecz ateizmu. A z wiary w zjawiska nadprzyrodzone powoli ukształtowało się moje pogaństwo.